documentaire
De Derde Weg
naar eerste pagina

Leonoor deelt


-----------------------------7:15 documentaire op YouTube
documentary on YouTube http://youtu.be/msbErq1bCdk
Korte documentaire over Leonoor's moeder en de medicijnen door Kate en Hidde van de filmacademie in Utrecht.

Short documentary about Leonoor's mother and medicines made by Kate and Hidde from the film academy in Utrecht.


De korte documentaire 'De Derde Weg' is gemaakt door Kate Hummel (18 jaar) en Hidde Muskee (21 jaar), twee eerstejaars studenten van de filmacademie in Utrecht. Leonoor legt in de documentaire uit wat ze bedoelt met De Derde Weg: Als je de keuze hebt tussen medicijnen of doodgaan, kiest iedereen medicijnen, maar heb je de keuze medicijnen, doodgaan of een natuurlijke weg dan wil iedereen een natuurlijke weg.
Janneke en Leonoor, na het omcirkelen van de datum met kleurpotlood, 18 maart 2018
Janneke en Leonoor, 18 maart 2018


Hidde en Kate, eerstejaars studenten van de filmacademie in Utrecht, 8 maart 2018
Hidde en Kate
This short documentary 'De Derde Weg' (The Third Way) is made by Kate Hummel (18 years) and Hidde Muskee (21 years), two students of the first year of the film academy in Utrecht. Leonoor explains in the documentary what she means with The Third Way: When you have the choice between medicines or dying, everybody chooses medicines, but when you have the choice medicines, dying or a natural way then everybody wants a natural way.


Kate en Hidde belden ons eind februari 2018 of zij van ons leven een documentaire mochten maken voor een opdracht van school. Ze bleken in dezelfde straat te wonen, 4 huizen verder, een bijzonder toeval. Leonoor zei dat het misschien niet zo'n goed idee was, omdat wij al 10 maanden elke dag naar de moeder van Leonoor gingen die in een verzorgingshuis zit in Den Haag en het erg moeilijk heeft met de 15 medicijnen die ze dagelijks slikt.

Kate and Hidde called us end of February 2018 whether they were allowed to make a documentary for school. They appeared to live in the same street, 4 houses away from us, a special coincidence. Leonoor said it maybe wasn't such a good idea, because of we went every day to her mother already for 10 months in an elderly people's home in Den Haag (The Hague) and she is having very hard times with the 15 medicines she takes daily.

Kate en Hidde zeiden spontaan dat de documentaire misschien kon helpen om het probleem van medicijnen aandacht te geven en bespreekbaar en zichtbaar te maken. En zo kwamen ze een keer bij ons thuis. Eind maart moest de documentaire af zijn. Iedereen heeft meegeholpen en samengewerkt om alles zo goed mogelijk te laten verlopen. Eén dag is er bij ons gefilmd en op 8 maart, internationale vrouwendag, bij de moeder van Leonoor in het verzorgingshuis in Den Haag.

Kate and Hidde spontaneously said that the documentary might help to give attention to make the problem of medicines possible to speak about and make it visible. And like this they came along one time. End of March the documentary had to be finished. Everybody helped and cooperated to let everything work as good as possible. One day they filmed at our place and on the 8th of March, internationale women's day, at Leonoor's mother place in the nursery home in Den Haag.

Van 6 uur filmmateriaal is een heel mooie korte documentaire gemaakt. Voor ons voelt het als een geschenk uit de hemel dat twee jonge mensen spontaan en ongedwongen op ons pad komen en willen meehelpen om de schade van medicijnen, een maatschappelijk gevoelig onderwerp op deze manier bespreekbaar te maken.

A very beautiful short documentary has been made out of 6 hours film material. For us it feels like a gift from heaven that two young people are coming on our path spontaneously and freely and want to help in this way to make the damage of medicines discussable, a sensitive subject in society.

In het begin van de documentaire hoor je een roodborstje zingen, opgenomen onderweg naar de moeder van Leonoor. Aan het einde van de eerste ontmoeting hebben we spontaan meditatief gezongen een door Leonoor 3-stemmig gemaakt kinderliedje 'Mieke heeft een lammetje' (Mary had a little lamb) met eigen woorden: 'Help elkaar sociaal te zijn, open zijn..' en elkaars handen vastgehouden, erg mooi dat dat gefilmd is. Het symboliseert het samen zijn en het verdriet over de schadelijke gevolgen die de moeder van Leonoor (en velen met haar!) al 25 jaar heeft door het dagelijks moeten slikken van inmiddels 15 medicijnen.

In the beginning of the documentary you hear a robin singing, recorded on the way to the mother of Leonoor. At the end of the first encounter we spontaneously sang meditatively a children's song that Leonoor made 3-part 'Mieke heeft een lammetje' (Mary had a little lamb) with own words: 'Help elkaar sociaal te zijn, open zijn...' (Help each other to be social, to be open) and held each others hands very beautiful that that has been filmed. It symbolizes being together and the sadness about the harmful consequences which Leonoor's mother has (and many others with her!), already 25 years because she has to take medicines daily, 15 in the meantime.

Hidde en Kate vertelden dat er na het zien van hun documentaire er in de klas meteen een gesprek ontstond en de beoordeling bijna werd vergeten, een mooier compliment is er niet mogelijk. Het onderwerp blijkt mensen te raken. We hopen dat deze korte documentaire nog veel mensen mag raken, stof tot nadenken geeft en het gesprek met elkaar over de schadelijke gevolgen van medicijnen op gang mag brengen.

Hidde and Kate told that after viewing of their documentary in the class there immediately originated a conversation and the evaluation was almost forgotten, a more beautiful compliment is hardly possible. The subject appears to touch people. We hope that this short documentary is going to touch many people, that it may give food for thought and that it will be the start of a conversation with each other about the harmful consequences of medicines.

Leonoor's bericht op Facebook van 28 maart 2018
korte documentaire 'De Derde Weg' over mijn moeder, mij, Marthe en Erik

"Dank je lieve Kate en Hidde!

En vandaag kwam er ook nog totaal onverwacht een doorbraak. Marthe, mijn moeder en ik hebben maandag een heel heftig gesprek gehad met de directeur en hoofd van de afdeling van het verzorgingshuis waar mijn moeder nu bijna een jaar zit. Mijn moeder mocht er niet bij zijn, maar dat wilden wij niet accepteren. Het gaat om haar, hoe kan het dat zij er dan niet bij zou mogen zijn. Zij zei als ik er niet bij mag zijn, dan hoeft het voor mij ook niet. Maar daarna kwam er weer moed en vertrouwen en wilde ze er natuurlijk graag bij zijn. Marthe hielp om me niet te laten tegenhouden om mijn moeder mee te nemen. Waar een wil is een weg. Ik heb me die dag heel diep geconcentreerd.

Het werd een heel heftig gesprek, 2 uur, met diepe dalen. We kregen te horen dat mijn moeder, zoals ik al vreesde naar de gesloten afdeling geplaatst zou worden. Ik mag haar maar drie uur opzoeken en vandaag per mail ook nog dat het alleen maar dinsdag, donderdag en zaterdag mag komen. Marthe mag niet mee, ik moet alleen gaan. Erik is gevallen en kan niet goed meer goed lopen en is overspannen, heel erg toe om aan zichzelf toe te komen. Ik heb heel veel en diep gehuild en gezegd dat ik dit niet meer aankan om zo met mijn moeder en ons om te gaan. Mijn moeder heeft mij nodig en heeft goed laten merken dat het contact met mij en ons heel belangrijk voor haar is. 'Dat moet je niet stuk maken', zei ze, 'juist waarderen en blij mee zijn dat mensen er willen zijn en hun schouders eronder willen zetten'.

Gisteren is mijn moeder op de gesloten afdeling van het verzorgingshuis geplaatst. Ik wilde bijna niet meer gaan, maar met wat bemoediging van Marthe toch gegaan. Mijn moeder was (natuurlijk) heel blij en vond het niet leuk waar ze was, veel te druk, tv aan, mensen praten niet met elkaar en maken geen contact. We zijn naar haar kamer gegaan. Mijn moeder was blij met de rust. Ik ben gaan opruimen, alles stond nog onuitgepakt. De wc doet er 15 minuten over voordat hij volgelopen is en is veel te laag om op te zitten.

Maar heel blij om elkaar weer te zien. Ik bleef huilen. Het hoofd van de verpleging probeerde mij te stoppen en zei dat het probleem tussen mijn vader en mij lag (en niet bij hen). Die woorden bleven hangen. Ik dacht ik moet mijn vader bellen, zo gaat het niet langer en heb de moed gehad om te bellen. Ik zei dat ik de pijn niet meer kon dragen, mijn vader werd boos, maar ik zette door en zei dat hij dit misschien fijn vindt, maar ik niet. Hij zei nog net dat hij dit helemaal niet fijn vindt, maar ik stopte het gesprek.

Ik kon het bijna niet geloven, maar het huilen van de afgelopen maanden was over! Het was niet tussen mijn vader en mij, ik heb geen problemen met hem. Hij heeft een probleem met mij gecreëerd, het is ván hem en ik heb het bij hem terug kunnen leggen. Ik voelde me bevrijd en blij.

Een nieuw begin. Het hoofd van de afdeling zei, ga nu twee weken mee met deze beperkingen en we evalueren het na twee weken. Als alles goed gaat komt alles misschien wel weer goed. We gaan van je moeder uit, wat zij nodig heeft. Ik heb wel het gevoel dat dit de weg is, omdat iedereen zich moet kunnen vinden in hoe het verder gaat. Mijn vader vindt het goed dat ik praat met de arts van het verzorgingshuis, een hoopvolle ontwikkeling. Er is via de directeur en hoofd van de afdeling een bemiddeling aan het komen, het begint van een verandering, waar iedereen naar uitgekeken heeft.

Ik wil iedereen danken die deze week heeft gereageerd en natuurlijk iedereen die al langer meeleeft. Ik voel dat de kracht van positiviteit en liefde ons aan het helpen zijn. Heel bijzonder!"





Als je wilt reageren of iets delen vinden we altijd leuk.
contactmuziek@gmail.com

rond logo Contact en muziek met vlinder met aan de rand rondom de woorden van onderwerpen waar wij mee bezig zijn 'zingeving, openheid, praten, samenwerken, meditatie, zang, licht(e) voeding, bloemen, vlinders, natuur, kleur, zelf-genezen(d) (ver)mogen', 18 september 2021
naar eerste pagina


Leonoor deelt